Breng onze kinderen thuis!!!

Ok dit is in eerste instantie een naaiblog maar naast naaien liggen mijn vriend(inn)en minstens even nauw aan mijn hart.
JEssica vroeg me om een mail op te stellen die ze kunnen sturen naar Ministers Geens, Reynders, Francken en Vandeurzen

TEgelijk vragen ze al hun vrienden om net als hen dezelfde mail te versturen.
Via deze blog draag ik graag mijn steentje bij om zo snel deze ouders en hun kinderen snel in Belgie te krijgen....

Helpen jullie deze ouders mee?

Beste Minister ,

Heerlijk he thuiskomen bij je gezin na een drukke werkdag? Lekker onbezorgd knuffelen met je (klein)kinderen op de bank. Samen gesprekken voeren, spelletjes spelen, bekvechten… allemaal dingen die er bij horen wanneer je ouder wordt,
Het begint met een klein hummeltje dat helemaal afhankelijk van je is. Vanaf de eerste ontmoeting beloof je om steeds voor hem/haar te zorgen, te beschermen , te vertroetelen, enz,

Wanneer je je kind voor de 1^e maal in de armen houdt valt alle voorhistorie weg, het maakt (even) niet meer uit hoe je mama/papa werd, maar je weet gewoon dit is MIJN kind,

Zo ging het ook bij de adoptie ouders die nu in Oeganda zitten…
Na maanden een welles/nietes spelletjes of ze uberhaupt nog mochten vertrekken en de adoptie door kon gaan kregen ze begin Juni het verlossende telefoontje.

Na maanden kijken naar foto en mijmeren over hoe het zou zijn om hun kind voor het eerst echt te zien. Na maanden fantaseren over het karakter, de lievelingskleur, ... van hun kind was het eindelijk zo ver , ze mochten hun kind in hun armen sluiten.

Bij sommige kinderen duurt het even maar ook dan beseffen ze: Dit zijn mijn mama en/of papa. Met hen mag ik aan een toekomst samen beginnen in het verre België.

Geef toe beste minister het klinkt als een sprookje en misschien hebben ze dat ook zo ervaren tot plots de roze wolk werd opgeblazen en ze weer hardnekkig in de echte wereld werden gegooid door de boodschap jullie kinderen zijn niet welkom in Belgie…

En ieder wijst een ander de beschuldigde vinger want iedereen schuift de verantwoordelijkheid van zich af...

Pas na 4,5 weken wordt er nu samen aan tafel gezeten, hopelijk om tot een gunstige oplossing te komen want nu zijn enkel 9 gezinnen den dupe…

Kindjes worden bang, bang dat hun ouders hen dan toch niet graag zien, dat ze toch niet mee mogen naar huis in Belgie.

De ouders proberen hen gerust te stellen maar worden zelf ook steeds onzekerder, hun onbetaald verlof is al lang ten einde, ze krijgen stress en misschien ook spanningen,
Hun “kraamperiode” zou een tijd moeten zijn van genieten van elkaar, elkaar leren kennen en wennen aan hun nieuwe titel van mama/papa, zo nefast voor een veilige hechting…

Beste minister neem alstublieft de donkere wolken over deze gezinnen weg en laat hen naar huis komen,
Zodat ook zij net als wij mogen gaan onbezorgd genieten van elkaar, ik reken op u!

Ik sluit deze brief om mijn dochter Marthe  te gaan knuffelen, want ik besef door heel dit gedoe(want met alle respect dit is gewoon een onbegrijpelijk gedoe) hoe wonderlijk het is om onbekommerd gezin te mogen zijn,

Met vriendelijke Groeten,

Sarah